„Sóltjald“ er það kallað sunnar í álfunni. En á Íslandi var það lengi vel kallað „skjóltjald“ eða „vindtjald“. Á sumrin er enda oft hlýtt ef maður er í skjóli fyrir bölvuðum næðingnum. Af honum er nóg, ef ekki er skjól af tjaldi eða húsvegg eða trjágróðri. Að fara í útilegu eða lautarferð í skjóli trjáa er allt önnur upplifun en að vera á berangri. Og af hverju heitir þetta annars lautarferð? Er það af því að í lautum er skjól fyrir vindinum?
Þótt vissulega hafi verið einhverjir skógar á Íslandi um aldamótin 1900, voru þeir fáir og illa farnir. Menn töldu raunverulega hættu á að þeim yrði eytt með öllu. Það skóglendi sem vaxið hefur upp á síðustu áratugum – og er enn að vaxa og stækka – er auk þess fjölbreyttara og hávaxnara en flestir Íslendingar eiga að venjast. Hjá rótgrónum skógarþjóðum eru skógarnir staðir þar sem leita má innblásturs og endurnæringar; hreyfa sig, leika sér, láta hugann reika eða bara hangsa. Kannski svipað og Íslendingar kunna svo vel að gera í sundi.
Starfsmenn Skógræktarfélags Reykjavíkur hafa veitt því athygli hve mikill munur er á því hvernig Heiðmörk er notuð af Íslendingum annars vegar og hins vegar af fólki frá skógarþjóðum á borð við Noreg eða Pólland. Íslendingarnir eru yfirleitt með verkefni. Oft felst það í að fara frá A til B. Hjá öðrum er skóglendið áfangastaðurinn. Fólk tekur með sér teppi, nesti, kannski körfu til að tína í sveppi eða eitthvað til að leika sér með. Og dvelur svo í skóginum.
Skógarmenning er vissulega til á Íslandi. Hvaða barni finnst ekki gaman að fela sig í birkikjarri eða finna grein og nota sem staf eða veiðistöng? Á reyniviði hvílir helgi. Úr birki voru unnin kol, birkilauf notuð í matargerð og viðurinn til reykingar. Svo hafa auðvitað ófá ljóð verið ort um blessuð trén.
Nú þegar skógar á Íslandi eru að verða hærri, stærri og fjölbreyttari, eru að verða til ný tækifæri til að dvelja í skógunum, nýta efniviðinn, skapa og skemmta sér. Skógræktarfélag Reykjavíkur leitast við að styrkja fjölbreyttari skógarmenningu. Hvort sem það er með þróun smíðaviðar, betri nýtingu á hráefnum skógarins, útivist, fræðslu um ætar afurðir skógarins eða lífi og fjöri eins og á Skógarleikunum.
